خواندن قصه و داستان با طرز بیان و حسی متناسب با فراز و فرود های متن و مو قعیت اشخاص و صحنه های داستان بدون تکلف و مبالغه .
توجه داشته باشید که مبنای فرم قصه خوانی بر روایت کردن و تعریف کردن ماجراست بنابراین در آن اساساضرورتی ندارد که قصه گو در خلال اجرای متن تیپ بگیرد و نقش شخصیتهای قصه را بازی کند .
قصه خوانی را از حیث طرز بیان و آهنگ کلام در رادیو می توان به دو گونه کلی تقسیم کرد :
- قصه خوانی سنتی (با حس و حال ایرانی) : قسمی قصه خوانی که توأم با افت و خیزها و تأکیدات خاص بیانی و آب و تاب دادن عبارات و تغییر ضرباهنگ به مقتضای جملات است . نظیر قصه ظهر جمعه (رضا سرشار).
- قصه خوانی با حس گوینده صحنه و راوی نمایش : قسمس قصه خوانی با طرز بیانی روان آمیخته با حسی دراماتیک که این حس در انتقال دیالوگها کمی پر رنگ تر می شود (با فرض آنکه قصه گو مرز خود را با بازیگری حفظ کند).
گاهی قصه گو در خلال اجرای متن سعی می کند نقش شخصیتها را بازی کند و برای انتقال دیالوگها به اصطلاح تیپ می گیرد . با توجه به اینکه این کار معمولا با تغییر صدا و فرم دادن به حالت بیان صورت می گیرد و به نوعی حس تصنع آمیخته است اغلب اوقات موفقیت آمیز نیست و شاید خوشایند مخاطب هم نباشد هر چند قصه گو ظرفیت صدای مناسبی هم داشته باشد .
بنابر این ، اگر می خواهیم (به جهت جاذبه بیشتر و ایجاد تنوع در برنامه ) قصه خوانی با ایفای نقش شخصیتها همراه باشد بهتر است از بازیگر (در کنار قصه گو ) استفاده کنیم . در این صورت البته فرم ارائه قصه دیگر قصه خوانی صرف نیست بلکه قصه خوانی آمیخته با نمایش است (فرم مرکب).
البته قصه گو می تواند در کنار بازیگران و در لحظاتی که از بخش روایی متن فاصله گرفته (یعنی در بافتهای نمایشی متن) نقش یک شخصیت را ایفا کند .
انواع «مسابقه» در رادیو کدامند ؟
چه چیزهایی در برنامه رادیویی«اشکال و ضعف ساختاری» تلقی می شود؟
قصه ,خوانی ,گو ,متن ,فرم ,کند ,قصه خوانی ,قصه گو ,خوانی با ,بازی کند ,آمیخته با
درباره این سایت